شبه جزیره میانکاله
جزیره میانکاله
شبهِجزیرهٔ میانکاله شبه جزیرهای است در منتهیإلیهِ جنوبِ شرقیِ دریای خزر، در دوازدهکیلومتریِ شمالِ شهرِ بهشهر واقع در استان مازندران ایران. مساحت آن بیش از شصتوهشتهزار هکتار و ارتفاعِ آن بینِ ۱۵ تا ۲۸متر کمتر از سطحِ دریای آزاد است. میانکاله از سال ۱۳۴۸ به عنوان «منطقه حفاظتشده» تعیین شد و هم اکنون با عناوین پناهگاه حیات وحش، تالاب بینالمللی و ذخیرهگاه طبیعی زیستکره تحت حفاظت محیط زیست قرار دارد.
یکی از دلایل اهمیت میانکاله این است که در تمام سواحل جنوبی دریای خزر هیچ منطقهای جز آن وجود ندارد که محیط طبیعی آن در وضعیتی نسبتاً دستنخورده باقیمانده باشد. تمامی سواحل دیگر به طور گسترده با ساختوسازهای انسانی همچون جاده، شهر و روستا و کارخانهها دگرگون شدهاند. به همین دلیل سلامتی این منطقه اهمیت بسیاری در حفظ سلامتی کل دریای خزر دارد. سلامتی نسبی میانکاله موجب شده تا تالابها و سواحل این منطقه علاوه بر پرندگان مهاجر، محل تخمگذاری و زیستگاه اصلی بسیاری از ماهیان دریای خزر نیز باشد، به ویژه کپور و کفال و ماهیان خاویاری. نزدیک به نیمی از خاویار ایران از آبهای این منطقه صید میشود.
موقعیت جغرافیایی
میانکاله شبهجزیرهٔ باریکیست که از شمال با دریای خزر، از جنوب با خلیج باریک و کمعمق گرگان و از غرب با تالاب زاغمرز و مرداب لپوی بهشهر همسایه است. در شرق آن آشوراده قرار دارد که با تنگهٔ باریکی به طول کمتر از یک کیلومتر همسایهٔ بندر ترکمن است. مسیر اصلی ورود به میانکاله جادهایست که از نکا به سمت روستای زاغمرز رفته و با عبور از کنار تالاب زاغمرز به میانکاله میرسد.مساحت میانکاله در حال حاضر حدود ۶۸ هزار هکتار است اما در طول تاریخ با توجه به پیشرویها و پسرویهای آب دریای خزر گاهی کمتر و گاهی بیشتر از این بوده و گاه بخشهایی از آن نیز به جزیره یا جزایری تبدیل شدهاند.
میانگین ارتفاع میانکاله ۳۰ متر پائینتر از سطح دریاهای آزاد، و میانگین بارندگی سالیانه آن ۷۱۷ میلیمتر است و در اقلیم گرمِ مرطوب تا معتدل قرار گرفته است.در شبهجزیره میانکاله روستا و سکونتگاه دائمی وجود ندارد اما دامداران در بعضی فصول برای چرای دامهای خود به آن میآیند. مشوراده، میانقلعه، قزل شمالی، قزلمهدی و قواسطل از دامداریها و روستاهای سابق این منطقه هستند. در آشوراده هم فقط کارمندان بندرگاه زندگی میکنند.
منطقه حفاظت شده میانکاله
منطقهٔ حفاظتشده میانکاله: سابقهٔ حفاظت میانکاله به سال ۱۳۴۸ میرسد که به عنوان «منطقه حفاظتشده» تعیین شد.تالاب بینالمللی میانکاله: در سال ۱۳۵۴ میانکاله، خلیج گرگان و تالابهای اطراف آن به عنوان یکی از نخستین تالابهای بینالمللی در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید و در همان سال درجهٔ حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقاء داده شد.پناهگاه حیات وحش میانکاله: شبهجزیره میانکاله، خلیج گرگان و جزیره آشوراده بخشی از پناهگاه حیات وحش میانکاله میباشند. (از سال ۱۳۵۴)ذخیرهگاه زیستکره میانکاله: یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیرهگاه طبیعی زیستکره» اعلام کرد.
ارزش زیستمحیطی این منطقه بیشتر به دلیل حضور حدود ۲۰۰ گونه پرنده است. اغلب آنها از پرندگان مهاجر هستند که برای زمستانگذرانی به میانکاله میآیند. البته به علت وجود پوششهای درختچهای و امنیت کافی، محل زیست دائمی قرقاول خزری و دراج نیز میباشد. همچنین پوشش گیاهی و جانوری ویژه و چشم اندازهای طبیعی و متنوع آن به ویژه در منطقه ساحلی، این محدوده را یکی از قطبهای مهم گردشگری در استان مازندران و شمال کشور مبدل کرده است.
تالاب بینالمللی
تالاب میانکاله بخشی از این شبه جزیره است و در سوی باختر آشوراده قرار دارد. این تالاب اولین تالاب بینالمللی ثبت شده در فهرست تالابهای کنوانسیون رامسر است. در این تالاب که ۱۰۰ هزار هکتار مساحت دارد ۴۰ گونه پرنده زندگی میکنند. زمینهای آن مجموعهای از شنزارهای ساحلی، زمیانهای باتلاقی، آبگیرها، مرداب جنگلی با پوشش درختچههای گز، جنگل انارستان، بوتههایتمشک و زمینهای پست و گرهافتاده هستند.
حیات وحش
میانکاله در گذشته از طبیعتی بسیار باشکوهتر و غنیتر از امروز برخوردار بود و علاوه بر پرندگان پرشمار یکی از بهترین زیستگاههای پستانداران بزرگ ایران از جمله ببر خزر نیز به شمار میرفت.ظلالسلطان پسر ارشد ناصرالدینشاه تنها در یکی از قشونکشیهای خود به میانکاله برای سرکوب دزدان و راهزنان که در این منطقه و جزایر آشوراده پناه گرفته بودند از شکار ۳۵ ببر، ۱۸ پلنگ، ۱۵۰مرال (گوزن بزرگ)، هزار قرقاول، ۶۲ گاو و گاومیش وحشی و تعداد زیادی شوکا (گوزن کوچک) خبر میدهد؛ جالب اینکه او در این آمار حیواناتی که پس از اصابت تیر زخمی شده و گریختهاند را به حساب نیاورده است.در مجموع ۲۰۷ گونهٔ گیاهی از ۴۶ تیره در میانکاله شناسایی شده که ۱۷ گونهٔ آن از درختان و درختچهها هستند. گیاهان میانکاله با توجه به شرایط خاک منطقه بیشتر از گیاهان آبزی، شندوست و شورپسند به شمار میروند. جنگل بزرگی از انار وحشی و بوتههای تمشک در منطقه دیده میشود که غذا و محل لانه سازی پرندگان منطقه را فراهم میکند. سازیل، ازگیل، داغداغان، سیاهتلو،سپیدار، علف شور، جگن و علف هفتبند از دیگر گیاهان این منطقه است.
نظر بدهید